خوشحالی یک اتفاق جمعی است نه فردی

پوریا گل محمدی ( شاعر و نویسنده ): تنهایی نمی شود خوشحال بود. وقتی ما خوشحال باشیم و دیگران غمگین ، به مرور زمان این غم شادی ما را خراب خواهد کرد. مثلن اینکه ما خوشحال باشیم و فامیل ما غمگین دیگران شادی ما را مسخره می کنند.

بهترین راه شاد بودن شادی جمعی است. ما باید شادی را بین هم تقسیم کنیم تا همه شاد باشند.

اینکه یکی از ما خیلی شاد باشد و یکی غمگین  یعنی  یک جای کار لنگ می زند. اما اگر همگی حتا اگر یک روز را دست جمعی شاد باشیم می توانیم از این روز شاد سالها لذت ببریم.

حالا به خودمان بگوییم شادی اتفاقی جمعی است نه فردی. برای شاد بودن و شاد زندگی کردن باید همگی شاد باشیم نه فقط یک عده.

شادی هایما را باهم تقسیم کنیم.

هر کدام ما می تواند برای مشارکت در شادی نقشی داشته باشد. آنها که علم دارند با علم ،  آنها که پول دارند با پول، آنها که قدرت دارند با قدرت، آنها که محبت دارندبا محبت و هر کسی با توانایی اش. برای شادی جمعی باید مثل عروسی با هم مشارکت داشته باشیم. آنها که خواندن بلد هستند  می خوانند، آنها که آشپزی بلد هستند آشپزی می کنند، یک عده نوازدگی می کنند، یک عده می  رقصند و هر کس برای شادی جمعی کاری انجام می دهد. همیشه بهترین عروسی آنهایی هستندکه همه افراد نسبت به توانایی که  دارند در برگزاری مراسم مشارک می کنند. 

امروز زندگی ما کهنوشی هم همینطور است. باید برای شادی جمعی و  شادی خانواده هر کدام بر اساس توانایی و استعدادی که داریم کمک کنیم .

برای شاد بودن دو نکته مهم است . یکی اینکه بخواهیم شاد باشیم و یکی اینکه معنی شادی را بدانیم.

شادی یعنی زندگی و نه تنها زنده بودن. انسانها موجودی هستند که  جمعی زندگی می کند و برای زنده ماندن و زندگی کردن نیاز به همدیگر دارند. پس ما به هم نیاز داریم. اینکه ما به کسی نیاز نداریم یک شعار است و می توان آن را در مراسمهای مختلف  شاهد بود. وقتی که عزیزی را از دست می دهیم این همشهریان و دوستان و فامیل هستند که فارق از سطح زندگی و توانایی برای همدردی می آینده کنار ما می ایستند.  

 هچنین برای شاد بودن در کنار دیگران باید به اندازه توان قدم برداریم، نه اینکه بنشینیم و بگوییم فلانی و فلانی الان می آیند و برای ما شادی می آورند. باید تلاش کنیم برای دو کار. یکی اینکه دلمان را با شادی همراه کنیم و  دوم اینکه در حد توان و نوع توانایی که داریم در شاد کردن خودمان، خانواده و همشهریان قدم برداریم.

فراموش نکنید که شاد بودن و شادی کردن و حمایت از همشهریان با حرف و شعار ممکن نیست. باید به حقیقت قدم برداریم و باور داشته باشیم که اگر بخواهیم کمک کنیم  می شود.

امیدوارم که به جای به به گفتن به این متن یا هر متن دیگر فکر کنید کنیم که ما چگونه می توانیم در این شادی مشارکت داشته باشیم و فردا پاسخگوی فرزندان خود باشیم.

اگر فردا فرزندمان از ما پرسید تو به عنوان یک عالم، ثروتمند، قدرتمند یا مدیر  شناخته شده که کهنوشی هستی ، چه نقشی در این شادی جمعی داشتی چه خواهیم گفت؟

پس شادی خود را با همشهریان تقسیم کنیم و کمک کنیم آنها راه به دست آوردن شادی را یاد بگیرند، شاد زندگی کنند و شادی را به دیگران هدیه کنند.  

پایان پیام/